Van een stoffen deken naar een deken van sneeuw

Vandaag precies een week geleden, zat ik rond 10-en in de trein richting Roosendaal om de uit Dubai geïmporteerde Honda eindelijk op te kunnen halen. We hebben het al die tijd dat we in NL zijn met één auto moeten behappen. Wat op zich best goed ging, maar uiteindelijk is het voor Ron vele malen fijner als hij niet steeds bij collega's hoeft aan te kloppen om te vragen mee te kunnen rijden van en naar het werk in Edam.

Ik werd door iemand van het auto importbedrijf van de trein opgehaald om ter plaatse alle paperassen in orde te maken om vervolgens de Honda meet te kunnen nemen en heerlijk in mijn uppie een ritje van ongeveer twee uur naar huis te kunnen maken. Bij het weerzien van de auto, dacht ik, mijn hemel hij is eigenlijk best groot. Voor Dubai-se begrippen was het een kleintje, maar hier voel ik me er echt een hele piet in.

De reis kan beginnen. Een beetje onwennig klom ik er in, klokje goed zetten, stoel in optimale positie verstellen, muziekje opzetten (komen er bij het horen van de CD die erin zit weer bijzondere herinneringen naar boven), navigatie richting Warmenhuizen invoeren en straks niet vergeten benzine te tanken.
Tanken . . . o ja, dat moet ik voor het eerst met deze auto zelf gaan doen. Nooit eerder gedaan, met deze auto dan hè. Zal wel enorm schrikken van het totaal bedrag straks. In Dubai had je een volle tank voor 12 Euro-tjes.

Inmiddels was het lunchtijd. Mijn lijf had in de vorm van een lekker broodje ook wat brandstof nodig en een beetje vocht zou ook niet verkeerd zijn. Gelukkig zijn de broodjes bij sommige benzinestations niet verkeerd en daarom besloot ik daar gelijk wat te kopen en dit in de auto op te eten.

Zo gezegd zo gedaan. Buiten vroor het behoorlijk en in het kader van; "een beter milieu begin bij jezelf" besloot ik de motor van de auto tijdens het eten van mijn broodje NIET te laten draaien. Tussentijds wilde ik wel de warmte van de kachel voelen en uiteraard geëntertaind te worden door een Hollands radio DJ. Verkeerde beslissing dus, want na het oppeuzelen van mijn broodje wilde ik mijn reis naar Warmenhuizen weer voortzetten maar . . .  er zat geen puf meer in mijn accu. Zo dood als een pier. De kachel en de DJ hadden alle energie die er nog in zat, totaal verbruikt.

Gelukkig heb ik, na al eerder autopech te hebben gehad een lidmaatschap van de ANWB aangeschaft. Geen verkeerde beslissing dus, want na de melding van mijn pech werd ik na zo'n 45 minuten in een steenkoude auto wachten prima geholpen. Dankzij de bekwame monteur kon ik gelukkig binnen een paar minuten weer rijden. Wel werd me aangeraden om zo snel mogelijk (zeker met deze aanhoudende kou) een nieuwe accu aan te schaffen. 

Zo heeft de Honda de stof uit Dubai verruild voor een dikke deken Hollandse sneeuw.

Ditis

Vrijdagochtend breng ik Benthe naar school. Het smartboard staat in brand . . . Oh nee, het smartboard is ingesteld als een heerlijk, warm en gezellig openhaardje om de klas nog meer in de kerst stemming te brengen. Elke ochtend ontdek ik nieuwigheden in de klas, zo ontzettend leuk. Ik zie nu buiten alle kerstversieringen om, ook weer een nieuw meisje naast de juf zitten en zo ook der mama met haar fotocamera in de aanslag om foto's te maken van haar dochtertjes eerste schooldag. Oooo, zo herkenbaar, daar stond ik ook ongeveer 5 weken geleden. Uiteindelijk tijdens de lunch, die Benthe en ik elke vrijdag altijd samen hebben vraag ik haar naar het nieuwe meisje in haar klas. Zo Benthe is het nieuwe meisje in je klas een leuk meisje? Benthe: Weet niet . . . heb niet met haar gespeeld. O en weet je wel hoe ze heet? Benthe: jaaaaa, ze heet Ditis. Hoe . . . vraag ik haar nogmaals. Benthe: ja echt mam de juf zei het vanmorgen zelf: "en dit is"

Container, uitpakken en opnieuw inrichten

Maandag 8 november kregen we het geweldige bericht dat onze goederen vanuit Dubai waren ingeklaard door de douane en dat mits mogelijk de verhuizers woensdag 10 november al konden starten met het uitpakken en installeren van onze spullen. Wat is daarop uw antwoord: JAAAAAAAAAA.

We hebben zolang zonder gezeten dat het hoog tijd werd. De afspraak was dat de verhuizers woensdag om 9.00 uur zouden starten. Om 8.00 reed ik weg om de kinderen naar school te brengen, werd het pad geblokkeerd door een GIGA grote vrachtwagen met onze container daarop. Hup, raampje open en vanuit de auto even kortsluiten met de hoofdverhuizer dat ik over 45 minuten hoop terug te zijn.

Na inderdaad 45 minuten kon het feest beginnen.

Mijn hemel binnen de kortste keren was het een enorme puinhoop binnen. Ontzettend veel gevulde dozen, bijzonder goed ingepakte tafels, stoelen, kasten en veeél meer. Toekijken kan ik niet, dus hoppekee mouwen opstropen en gaan met die banaan. Ik hield me vooral bezig met het uitpakken van al het kleine spul, al waren deze kleine spullen minstens twee keer zo groot geworden vanwege de enorme papieren of plastic bescherming die eromheen gerold was. Dozen met afval hield ik over. Twee dozen uitpakken was één doos afval over.

Beetje bij beetje begon de ruimte er weer als een echt huis uit te zien. Heerlijk!

De kinderen waren ook weer blij hun zo lang gemiste speelgoed opnieuw te ontdekken. Al is het spelen in een doos gevuld met papier ook wel erg leuk.

Gewoon grappig!

'S morgens op weg naar school zie ik deze auto voor ons rijden. Zo op het eerste gezicht niets bijzonders is een logische gedachte, maar toch er is iets bijzonders aan deze auto als je naar het kenteken kijkt. 

KM_06_04 staat voor Karin Maria 6 april.

GRAPPIG!

Op een grote paddestoel, rood met . . .

Zondag 10 oktober, stond in en rond natuurcentrum De Uilenvanger (Bergen) alles in het teken van de paddestoelen. De weergoden hadden wel heeél erg hun best gedaan en lokte ons vandaag dan ook naar deze bijzondere dag. Vanaf het parkeerterrein was heel duidelijk aangegeven hoever het lopen was naar De Uilenvanger. Het was nu al leuk.

 

Er was voor zowel GROOT als klein van alles te doen. De kleintjes konden er geschminkt worden, ze mochten kaboutermutsjes/knapzakjes maken, figuurzagen en er kon een bouwpakket van een vogelhuisje gekocht worden, die je daar dan ter plekke met een beetje hulp van een vrijwilliger in elkaar mocht zetten.

In het natuurcentrum stonden enkele microscopen en kon men de paddestoelen ook eens van dichterbij besnuffelen (hier hadden onze kinderen helaas het geduld niet voor), er hing een foto expositie van? Natuurlijk paddestoelen. En het was mogelijk onder leiding van een gids een paddestoelen route te lopen langs werkelijk de mooiste stukjes in het bos. Zo'n gids weet uiteraard veel over al het leven in het bos te vertellen.

Linksboven is de biefstukzwam. Deze zwam is aan de bovenkant zo rood als biefstuk en gaat na verloop van tijd ook echt bloeden. Rechtsboven is een vliegenzwam. Door er een spiegeltje onder te houden waren de sporen goed zichtbaar. Linksonder liet de gids een takje zien waarop hele kleine Trametes versicolor ook wel elfenbankjes genoemd groeide. Een elfenbankje schijnt elk jaar een randje groter te groeien, dus sterft niet af. Rechtsonder was een lange tafel (van ongeveer 3 meter lang) waarop diverse soorten zwammen/paddestoelen waren tentoongesteld die in dit gebied door de verschillende gidsen gevonden zijn. Hier zag je echt de gekste vormen, kleuren en namen op voorkomen. 

En dan opeens vanuit het niets een bosmeertje met daarin kraakhelder water. Quirijn was een klasgenootje tegen gekomen en was hier heerlijk mee aan het rond rennen en Benthe was in haar eigen heksensoep aan het roeren. De knapzak die eerder deze dag gemaakt was diende nu als lepel en de zakdoek als koksmuts. Wat een fantasie . . .

 

Aan het eind van deze geweldige dag in de bossen van Bergen liet Quirijn ons maar wat graag zijn allerbeste klimkunsten zien (gelukkig hij is er niet uit gevallen) en liet Benthe haar kudde schapen op een stukje heide grazen en hield deze vakkundig bij elkaar alsof dit haar dagelijkse bezigheid is.

 

Hoge aaibaarheidsfactor

Eindelijk is het dan zover een huisdier dat je werkelijk kan knuffelen. Turtie, de schildpad in Dubai was leuk, maar twee jonge dwergkonijntjes spannen natuurlijk de kroon.

Vanmiddag rond 16.00 uur op weg naar Waarland een klein dorp op zo'n 10 kilometer bij ons vandaan hebben we Jut en Jul opgehaald. Jut en Jul zijn overigens niet de namen die de kinderen aan de beestjes gegeven hebben, maar zo noem ik ze voor het gemak maar even. Om Jut en Jul en onze kinderen enigszins een veilige autoreis te bieden hebben we bij gebrek aan beter, twee schoenendozen gevuld met wat hooi.

 

De verkoper bleek al dertig jaar konijnen te fokken en bracht ons van alles op de hoogte voor wat betreft de nieuwe aanwinst. Kijk onze kinderen blij zijn. Zonder enig gekibbel, koos Quirijn voor de zwarte en Benthe voor het bruine konijntje. Op weg naar hun nieuwe huisje hebben Jut en Jul al liefdevol kennis kunnen maken met hun nieuwe baasje.

 

Nu nog even het hok in orde maken en dan zijn we er weer klaar mee. Quirijn en Benthe waren kort daarna al weer voor de T.V. gekropen en pa en ma (Ron en Karin) stonden buiten de dames Jut en Jul nog te bewonderen. Zou het nu al ophouden. Nee hoor, gelukkig ging Quirijn na een kwartiertje T.V. kijken weer snel naar buiten om zijn konijntje te aanschouwen. En Benthe hobbelt er gewoon weer achteraan.

Quirijn en Benthe hebben nog niet officieel laten weten hoe de konijntjes genoemd gaan worden. Om de 5 minuten krijgen ze namelijk een andere naam aangemeten. We zullen zien! 

Inter Bergen

Quirijn is weer begonnen met zijn allergrootste passie . . .  voetbal. Hij is geplaatst in het internationale team van Bergen. Niet omdat hij Engels verstaat en spreekt, maar gewoon omdat het zo uitkomt. Wij vinden het niet erg, want op deze manier kan hij z'n Engels een beetje bijhouden.

 

Woensdag had hij z'n eerste training en afgelopen zaterdag speelde hij z'n aller eerste wedstrijd op Nederlandse bodem. Om 8.30 stonden we met zijn 3-en langs de lijn te kijken en aan te moedigen. Dit heeft zeker geholpen, want de openingstreffer werd gemaakt door niemand minder dan onze zoon "QUIRIJN". Hij groeide een meter na het maken van deze goal. Wij trouwens ook!

Onder het rode puntje op deze foto is Quirijn in aktie te zien.

Uiteindelijk won Inter Bergen met 9-3 van een team uit Heerhugowaard.

Oefenochtend Benthe

20 September, voor Benthe een gedenkwaardige dag. De dag dat ze voor het eerst kennis maakt met school. Benthe mag tot aan haar vierde verjaardag twee keer in de week een ochtend oefenen. Ze kon niet wachten! Tijdens het ontbijt bleef ze continue vragen wanneer we gingen. Na het eerste hapje van haar boterham, na haar eerste slokje sap en dan zei ik; Nee Benthe nu nog niet, de school is nog niet eens open en trouwens je moet je schoenen nog aan. Zoeffff weg was ze, haar schoenen halen. 

Veel te vroeg, vertrokken we richting de Lucebert school in Bergen. Het is ongeveer 10 minuten rijden, dus waren we zoals ik al vermoede veel te vroeg. Natuurlijk nam ik tijdens ons loopje naar school (in de stromende regen) wat foto's van Benthe, maar dat had ze liever niet. Ach joh . . . is leuk voor later.

Door de juf werd een naamloos plekje aan de kapstok aangewezen waar Benthe dit hele jaar haar jasje en tasje mag hangen. Links van haar het jasje en tasje van een meisje die de naam Ella draagt. Als dat geen toeval is! Ok, nu werd het tijd om over de drempel van de klas te stappen en een stoeltje uit te kiezen. Vooral niet naast één van de andere kindjes, want dat is net een tikkie te eng. Na een kort gesprekje met de juf en het stiekem nemen van toch nog wat foto's was de tijd daar om gedag te zeggen en haar achter te laten. Gelukkig zonder problemen, maar met een apart gevoel in mijn buik kuste ik Benthe gedag. 

 

Die laatste acties onderneem je in slowmotion omdat je het idee hebt, nu gaat het komen, ze heeft me nodig en ik moet er voor haar zijn. Maar nee hoor, met haar handje maakte ze wat zwaai bewegingen, zo van euh nou mam ga nu maar. En zo geschiede, ik ging en haalde haar om 12.00 uur bijzonder enthousiast weer op. Het liefst gaat ze morgen weer.

 

Op de boerderij

Zoals eerder bekent gemaakt huren we voor een jaar een (stolp) boerderij in Schoorldam (gemeente Warmenhuizen). Al hebben we het gevoel een beetje aan het kamperen te zijn (container met onze spullen verwachten we pas eind oktober), lukt het al aardig om onze draai te vinden. We zijn door onze papa's en mama's al flink op weg geholpen met spullen die we voor zolang nodig van ze kunnen lenen en natuurlijk een bezoekje aan Ikea doet ook altijd goed. Beide papa en mama's bij deze hartelijk dank.

Voor één ieder die wil weten waar we uithangen, volgt nu ons adres:
 Westfriesedijk 46,
 1749 CT Warmenhuizen  Nederland
 Tel. 072 88 88 753
 Mbl Karin 06 81 47 39 24

  

Eindelijk . . .

59 dagen om precies te zijn, heeft de weblog geen nieuw lees/kijk voer gebracht. Ik kan jullie melden dat het voor mij best afkicken was. Tijdens onze vakantie in België was het een compleet drama om goede verbinding te krijgen en als er dan eindelijk verbinding was, was het zo traag als gemalen poppenst.... nou ja je weet wel! Nu in ons nieuwe thuis Schoorldam/Warmenhuizen hebben we na veel plussen en minnen sinds vandaag weer contact met de buitenwereld.

We kunnen sinds lange tijd weer naar de Nederlandse televisie kijken, hebben ook weer een vaste telefoonverbinding en voor ons het meest belangrijke denk ik, is wel dat we weer verbinding hebben met het world wide web en onze mailtjes weer kunnen lezen en beantwoorden.

Jumeirah Moskee

 

De Jumeirah Moskee staat erom bekent, deze als niet moslim te mogen bekijken tijdens geplande rondleidingen op 4 verschillende dagen in de week. Omdat ik over niet alle lange tijd Dubai ga verlaten, vond ik nu wel eens de hoogste tijd worden om er een kijkje te gaan nemen. Hopelijk kom ik zo meer te weten over het Islamitisch geloof en niet te vergeten hun cultuur. Dat laatste heb ik inmiddels begrepen, zijn twee totaal verschillende dingen en worden door velen van ons nog al eens door elkaar gehaald.

Om 10.00 uur begon de rondleiding. Maar ik stond al om 09.15 voor de moskee, foto's te maken. Met mijn bolleke in de volle zon en bij een buitentemperatuur van al 33 graden, kan ik je vertellen dat ik na zeer korte tijd de zweetdruppels over mijn rug voelde glijden en het zout in mijn mond proeften. Dit voelde niet erg prettig meer, het werd dus de hoogste tijd om het fotograferen te staken en weer verder te gaan.

Daar liep ik dan, met een lange broek en een T-shirt met lange mouwen aan. Mijn hemel dit is niet te doen, straks moet ik mijn hoofd ook nog bedekken. Dit zijn overigens de voorschriften waar je je aan moet houden, wil je als vrouw de moskee betreden. En o ja, je moet ook je schoenen buiten laten staan.

Éénmaal binnen gekomen is de kou van de airco direct voelbaar. HEERLIJK! Ik kijk om me heen en zie al snel dat de moskee niet zo is aangekleed als sommige katholieke kerken dat in Nederland zijn. Er hangen een paar immens grote lampen, je ziet enkele ramen met gekleurd glas, de pilaren en de motieven die op wanden en plafond geschilderd zijn. Er zijn geen beelden, er brand geen enkele kaars, er zijn geen bloemen te vinden en er hangt geen wierookgeur (dat laatste vind ik helemaal niet erg trouwens). Goed, mijn eerste indruk...  sober.

 
 
De uitleg over het Islamitisch geloof en cultuur werd gedaan door 3 mensen, geheel vrijwillig trouwens. Petje af voor deze mensen. Al was alles in het engels en zal ik vast niet alles begrepen hebben, toch heb ik een buitengewoon goede indruk gekregen. Het heeft geen zin om alles wat ik vanmorgen ten gehore ben gekomen, te herhalen in dit bericht, maar ik kan er wel een aantal kort omschrijven.

Men bid 5x per dag. De tijd van het eerste en laatste gebed hangt af van de opkomende en de neergaande zon. Hiertussen zitten nog 3 gebeden. Omdat de zon niet elke dag op de zelfde tijd opkomt en neergaat hebben ze een digitaal hulpmiddel aan de wand hangen die ze precies kunnen vertellen wanneer het volgende gebed gaat plaats vinden.

Alvorens men aan het gebed begint, dient men zich te reinigen. De voeten, de handen tot aan de ellebogen, de neus en het voorhoofd. Dit hoeft men niet voor elk gebed te doen, maar de reiniging kan wel verbroken worden en dan begint het reinigings-ritueel weer van voren af aan. De wasruimte van deze moskee bevind zich buiten en in verband met de zomerhitte word dit in de rondleiding overgeslagen.

De richting van het bidden is richting Mecca in Saudi Arabia. Met de neuzen allemaal dezelfde kant op en letterlijk schouder aan schouder (hebben dus lichaamscontact met de wederzijdse personen) met enige uitzondering als de man in het midden van twee dames staat of waarschijnlijker nog andersom, als de vrouw in het midden staat. Het patroon in de vloerbedekking is een richtlijn hoe men gaat zitten. In deze moskee zijn dat strepen.

 

Er zijn over een biljoen mensen op deze aardbol met het Islamitische geloof. 

In Dubai gaan de heren in het wit en de dames in het zwart gekleed. Dit heeft te maken met de cultuur en niet met het geloof. In India bijvoorbeeld, dragen de mensen met dit zelfde geloof veel kleur-rijkere kleding. 

Natuurlijk is er meer dan dat ik nu schrijf aan ons uitgelegd, maar het is te veel om alles te beschrijven wat ik vandaag te horen heb gekregen. Ik ben blij met dit bezoekje. 

Alles met zijn 3-en

Woensdag was het de beurt aan Benthe, dus werd er op de verjaardag van kleine oma gewisseld van kinderen. Quirijn blijft nu een aantal nachten bij kleine opa en oma en Benthe mag mee naar de camping om voor een paar dagen bij GROTE opa en oma te logeren.

Tot grote vreugde van Benthe, komen haar nichtjes Marijke en Anouk morgen ook voor een dagje naar de camping. Ze kan niet wachten tot de morgen is aangebroken en de eerste zonnestralen in zicht zijn. Ik weet precies hoe ze dan is. Er word namelijk om de 2 minuten gevraagd of ze al komen/er zijn, tot vervelends aan toe. Kind-eigen denken we dan maar. Ik zal dat vroeger wellicht ook gedaan hebben, alleen kan ik me dat niet meer herinneren.

Het weer was het weer van een aantal dagen geleden niet meer, maar dat hinderde niemand ervan om toch van het Noordwijkse strand te genieten. Lopend door het bos, hand in hand, zong het drietal langs paden en wegen het hoogste lied. Tegemoet lopende mensen, genoten er zichtbaar van en oma des te meer. Dat is te begrijpen. 3 van die kanjers op een rij en de kleinste van het stel (bijna) altijd in het midden terug te vinden. Na afloop een heerlijk ijsje eten . . .  en dan, hop in de benen voor de retourtocht naar de camping. Alwaar GROTE opa maar wat graag een video-tje voor de meisje wilde opzetten om zo deze kleine dametjes weer een beetje op normale lichaamstemperatuur te krijgen.

 

Foto's zijn gemaakt door mijn Moeder. Mam, bedankt daarvoor.
 

Dagje Scheveningen

Opa, Oma en Quirijn genoten van een dagje Scheveningen. Vorige week was Quirijn een paar dagen logeren bij GROTE opa en oma op de camping in Noordwijk. Feest natuurlijk, want iedereen begrijpt dat als je bij opa's en oma's logeren mag, je enorm verwend gaat worden. En dat is helemaal niet zo gek als je bedenkt dat ze elkaar al een aantal maanden niet gezien hadden. 

Ze begonnen met zijn 3-en in het Brouwers café. - Hé mam, is Quirijn daar niet een beetje te jong voor! - Maakt niet uit. Quirijn heeft nu met zijn neus boven de (bier)ketels gehangen en waarschijnlijk heeft hij bedacht na deze verschrikkelijke geur van gebrouwen bier te hebben opgesnoven, nooit een biertje te zullen gaan drinken. Nou ja, dat hoop ik dan!

 

Hierna liepen ze de brug van een mijnenveger op. Deze Hr. Ms. Mercuur, lag daar in de haven en was zeker een bezichtiging waard. Gelukkig kent opa alle ins en outs van het leven als Marinier en dat kwam nu wel héél goed uit. Quirijn vond alles reuze spannend. Net als ik vroeger. Ik weet, toen ik nog jong was, dat we (mijn broer en ik) tijdens het avondeten altijd maar wat graag naar deze stoere verhalen luisterde. Papua New Guinea, met zijn slangen, kakatoe's en tjik tjak's kwam dan in al zijn verhalen terug. Nu was het de beurt aan Quirijn en opa . . . ja, die genoot natuurlijk ook.

 

Het dagje Scheveningen werd afgesloten met een mosselpannetje en een glas water voor Quirijn en kibbelingetjes met een biertje voor opa. Heeft het gesmaakt jongens?

 

Foto's zijn gemaakt door mijn Moeder. Mam, bedankt daarvoor.
 

Waterballet nummer TWEE

Vrijdag 16 juli. Na een bioscoop bezoekje, lopen wij samen (Ron en mijn eigen persoontje) naar ons meest favoriete winkel "BOOKWORLD" in de Dubai Mall. Bijna bij deze winkel aangekomen werd het pad in die richting door de beveiligingsmensen met lint afgesloten. Wat nu weer... Over de balustrade kijkend zagen wij tot onze grote verbazing waterballet nummer TWEE. Is dit weer een lekkage in het aquarium, vroeg ik een ander stel dat ook vol verbazing naar de liters naar beneden kletterend water stond te kijken. Neeee, dat was niet mogelijk zeiden ze, het aquarium lag minstens op zo'n 500 veilige meters afstand achter ons.

Wat uiteindelijk wel de oorzaak was! Ik weet het niet. Ik heb de joekels grote koppen "WATER-LEKKAGE DUBAI MALL" de volgende dag in geen enkele UAE krant kunnen ontdekken. Wel heb ik zaterdag genoten van mijn nieuwe boeken, die we gelukkig toch tijdens alle ongemakken hebben kunnen kopen in onze favoriete boekwinkel.

 

Onder de pannen

Onze missie van deze week kunnen we als geslaagd beschouwen. Zoals ik al aangaf, was Ron deze week ook in NL en dat maakte het zoeken naar een huis een stuk makkelijker. Alleen zo'n beslissing nemen is niet leuk en erg moeilijk. Ik had samen met de kinderen al een bezoek gebracht aan een huis in Schoorl, waar op dit moment de keeper van Argentinië/AZ in woont. Klinkt interessant, maar het huis troffen we aan in een zeer slecht, onderhouden staat. De bewoner zat natuurlijk al een poosje voor de WK in Afrika en dat was duidelijk zichtbaar. De tuin was net een oerwoud en bovenste verdieping is door hem nooit bewoond geweest. We moesten de spinnenwebben van ons afslaan op weg naar de uitgang. Sip keerde we terug. Nu maar hopen op nog een bezichtiging deze week.

En jawel, er heeft deze week nog een bezichtiging plaatsgevonden en zelfs vandaag hebben we de knoop doorgehakt. Binnenkort zal het huurcontract voor een jaar getekend worden. We zijn vanaf 1 september onder de pannen . . . nou ja eigenlijk onder het riet. De woonboerderij staat in Warmenhuizen. Een klein plaatsje dicht tegen Schoorl en Bergen aan. We hebben veel zin in ons nieuw avontuur.

 

Hollands zand tussen de tenen

Een heerlijke wandeling door het bos en de duinen brengt ons naar de hoge duin. Mijn hemel, hoe vaak ben ik die wel niet opgeklomen toen ik zelf zo oud was als Quirijn nu is.

Na het beklimmen van deze duin word je beloond met een fantastisch uitzicht op het strand en de zee. Quirijn was er natuurlijk al lang vanaf gerent  en nog voordat ik onderaan de duin was, klom Quirijn me alweer tegemoet om zijn zwembroek bij me op te komen halen. Het was vandaag echt een Hollandse zomerdag. De temperatuur lag zo rond de twintig graden, het waaide een beetje en de zon kwam met enige regelmaat achter de wolken vandaan.

Na wat frisse druppels zeewater op zijn bassie gevoeld te hebben vond Quirijn het tijd geworden om zijn vlieger uit te proberen. Samen met paps de vliegers hoog proberen te houden.

 

Onze andere welp was op zoek naar de mooiste schelp.

Van NL naar Dubai en weer terug . . .

Velen van jullie zullen nu denken . . . . hè lees ik dit wel goed! Je kunt nu natuurlijk een tweede (lees)poging wagen, maar er verandert helemaal niets. Nou ja, aan de titel van dit bericht bedoel ik dan, want ons leventje gaat weer drastisch veranderen.

Ron heeft bij BOSE promotie gekregen en zal nu als Pro Europe Business Director naar Europa terug keren. Het was voor ons een ontzettende moeilijke beslissing om te nemen. Quiben weblog lezers hebben met ons mee kunnen genieten van ons leven in Dubai en laten we eerlijk zijn we hebben daar in het stoffige, warme en luxe arabische wereldje erorm genoten en bijzonder veel meegemaakt. 

Het plan was, er zo’n drie jaar te blijven en dat hadden we absoluut volgehouden, als Ron deze unieke functie binnen BOSE  niet aangeboden had gekregen. De trein kwam dus veel te vroeg op ons perron aan, maar hij brengt ons naar een uitermate geschikte bestemming en dus stappen we met zijn vieren in. Het was aan Ron, om aan te geven waar in Europa hij zich met zijn gezin wilde vestigen en we hebben uiteindelijk unaniem voor NL gekozen.

Per 1 september hopen wij definitief terug te zijn.

Hieperdepiep

Nu eens NIET een berichtje vanuit Dubai, maar vanuit ons voorlopig vakantie adresje Hotel De Holtie in Kudelstaart. Gelukkig ligt dit hotel redelijk centraal en was het een kleine moeite om in het centrum van Kudelstaart een appeltaartje van AH te scoren, om zo toch de verjaardag van Ron/papa niet onopgemerkt voorbij te laten gaan.

Hier galmde de luidkeelse HIEPERDEPIEP van je zoon Quirijn door het pittoreske Kudelstaart

 

Zo relaxed belt je dochter je om je vanmorgen vroeg te feliciteren (gelukkig waren er op dat moment geen andere hotelgasten aanwezig)

Lieve Ron vanaf de weblog willen wij je nogmaals van harte feliciteren met je verjaardag.

Vanaf vanmiddag zetten we onze vakantie voort in Noordwijk aan zee waar wij de eerste week met zijn drie-tjes veel plezier gaan beleven. Vrijdag 2 juni komt de vandaag jarige jop Ron op Schiphol aan om een klein weekje met ons mee te genieten van het aangename Hollandse warme weer.

Oranje fever

Zaterdag 19 juni ons Oranje speelde deze dag hun tweede voetbal wedstrijd en wij reden rond 15.00 uur met twee taxi's (Alcoholisch verantwoord) richting de Arena van het Jumeirah Beach hotel om samen met onze vrienden Bas, Chantal, Jippe & Jasmijn deze wedstrijd op groot scherm te kunnen bewonderen. Natuurlijk komen daar meer Hollanders op af, dus we stapte gelukkig niet als enige oranje geklede maloten uit de taxi's. 

Beide jongens Jippe en Quirijn waren op en top voetbalsuporter en dat was terug te zien in "Gulf news" bijlage SPORT van vandaag 21 juni.

 

Samen met de mascote van de World Cup echt cool.

 

Benthe, het is je gelukt!

Gisteren kwam ik rond middernacht terug van een avondje uit met de dames van de redactie van het blaadje de Hollandse Nieuwe. Twee van de 10 redactieleden keren na de zomer niet meer terug naar Dubai en stappen daarom uit de redactie. Wederom deze dag afscheid genomen maar nu onder het genot van een Japans "sushi" buffet.

Op het moment van thuiskomst was het doodstil in huize Holtdijk. Iedereen lag heerlijk te slapen. Voordat ik zelf naar bed ging trok ik nog even de koelkast open voor een heerlijk koel glaasje water. Opeens hoor ik van boven wat geluiden. Aha, Quirijn moet plassen, maar bij beter luisteren en richting de WC te lopen, hoor en zie ik dat het de kleinste van het gezin "Benthe" is. Dit lijkt voor iedereen natuurlijk heel logisch (plassen doe je immers op de WC), maar Benthe slaapt sinds 3 dagen zonder luier en ik had haar nog nooit 's nachts uit bed horen/zien komen om te plassen.

Toen ze me zag aankomen en mij hoorde zeggen hoe trots ik op haar was, zag je haar groeien. Haar ogen glommen en ze had een glimlach van oor tot oor op haar slaperige gezichtje staan. Na alle ontvangen complimenten was het weer tijd om terug naar bed te gaan en heb haar weer heerlijk ingestopt, om vervolgens ook aan mijn eigen nachtrust te kunnen beginnen. 

De volgende dag hebben we met zijn drie-en de luiers van Benthe letterlijk en figuurlijk aan de WILGEN (boom) gehangen. En van het één komt het ander. De fantasie van onze kinderen groeide per seconde en voor ik er zelf erg in had stonden daar, zoals ze zichzelf noemde twee "Secret Agents Luier" voor me.

Laatste schooldag

Gisteren 16 juni was het Quirijn zijn laatste schooldag alweer. Hij kreeg een uitmuntend rapport en flink wat certificaten mee naar huis. Sommige leerlingen vertrekken voor twee en een halve maand naar hun thuisland om familie te bezoeken en uiteraard om de verschrikkelijke hitte van Dubai uit de weg te gaan. 

Reden genoeg om zo'n laatste schooldag te beëindigen in een sfeervol Hawaiiaans afscheidsfeest. Dit werd grappig genoeg binnen opgezet omdat de buitentemperatuur nu al ver boven de 40 graden zit. Het kan te gek ook . . .

Het buffet stond vanaf 12.30 uur klaar, er kon gekleurd en geverfd worden, hoela hoepen en nog veel meer. Er was zelfs een heuse Hawaiiaanse danseres gekomen, om vooral de kleine meisjes te vermaken. Al met al weer genieten voor groot en klein.

 

Quirijn heeft ook een School Year book gekregen en kon al zijn vriendjes en vriendinnetjes van de school vragen er iets in te schrijven. Ook staan er veel foto's in van verschillende evenementen die door de loop van het schooljaar zijn georganiseerd. Een geweldige herinnering aan een even zo geweldig schooljaar

DISCO party

Het is ongelooflijk, hij is pas zeven, maar Quirijn heeft vandaag zijn eerste echte disco feest gehad.

De uitnodiging kwam van Ben een leerling uit Quirijn zijn klas. Ben mocht samen met zijn zus Anna dit feest voor de alle leerlingen van de school geven. Toen ik las waar de (kinder)disco gehouden werd viel ik van mijn stoel . . .

Om 16.00 uur moest ik Quirijn afzetten bij de privé Club van het Armani Hotel. Dit hotel is recentelijk geopend en bevind zich aan de voet en in het hoogste gebouw van de wereld de Burj Khalifa. 

Toen ik mijn auto parkeerde kwamen er direct een drietal totaal in het zwart gekleden mannen op ons af om de deuren van mijn Honda (een lachertje, zeker als je de immens dure auto's van de werkelijke gasten keurig op een rijtje geparkeerd zag staan) voor mij,  Quirijn en voor de allerkleinste onder ons Benthe, open te houden. Quirijn dè gast van de avond werd letterlijk met een warm welkom begeleid naar de ingang van de privé club van dit hotel. Helaas, Benthe en Mama mochten niet mee naar binnen. We moesten de discoganger in dit sjieke gebeuren achterlaten en rond 19.30 uur weer ophalen.

ARMANI Hotel Dubai

WOW

Wij, de meisjes hebben zich kostelijk vermaakt met een filmpje "Shrek III" popcorn en wat limonade. Maar ook wij hebben genoten.

Lancering LAF

Al eerder had ik een stukje gewijd aan de ontmoeting met Pierre van Hooijdonk. Dit werd mogelijk gemaakt door Robin van Kampen. Een zeer jonge jongen, die Dubai al geruime tijd kent en dus op zijn klompen aan voelde dat het tijd werd voor een Glossy Lifestyle Magazine voor mannen, met daarin een hoop dure auto's, horloge's, gadgets, veel bling bling en voetbal.

Dit blad is waarschijnlijk in Nederland al bekent onder sommige van ons. LAF staat voor Life After Football en is opgezet door niemand minder dan Regi Blinker, het kleine felle, dreadlock dragende mannetje die onder andere gespeeld heeft voor de club Feyenoord. De dreadlocks hebben inmiddels plaats gemaakt voor een keurig kort kapsel. En ook dit keer was hij bijzonder vriendelijk en herinnerde hij zich het signeren van de bal voor Quirijn nog. Ook gaf hij aan dat hij het leuk vond dat we bij de lancering van zijn blad aanwezig waren . . . 

Het was weer een spectaculaire avond voor ons nuchtere Hollanders.

 

 

Expositie, "A Dutch Sense of Arabia"

2 juni was het dan zover. Ik deed mee aan een expositie "A Dutch Sense of Arabia", georganiseerd door de Nederlandse Vereniging van Dubai, gehouden in het Grand Millennium Hotel uiteraard ook in Dubai.

'S middags moest je je werk afgeven en de organisatoren van de expositie zorgde ervoor dat de werken een mooi plekje in de ballroom van het al eerder genoemde hotel kregen.

Rond 19.30 werd het officieel geopend door de voorzitter van de Nederlandse Vereniging. Onder het genot van een heerlijk koel versnapering kon men al het kunstzinnige werk van het Nederlandse clubje (ongeveer 30) kunstenaars bewonderen. Allemaal amateurs overigens.

Het is wel héél leuk om zoiets mee te mogen maken. Men was erg positief over mijn foto's. Ik heb er ook erg veel geleerd. Er was een dame, ook fotografe die naast haar werk twee extra fotoboeken en een boekje waar de bevindingen van de geïnteresseerde in geschreven konden worden had neergelegd. Kijk dat ga ik een volgende keer - als die zich aandient - ook doen.

Al mijn foto's zijn gemaakt in Oman en hebben voor ons hele gezin een geweldige herinnering, dat maakt alles misschien nog bijzonderder.

Dhow

Fisherman

The Rock

In onze meivakantie . . .

In onze meivakantie zijn we een weekje op bezoek geweest bij de Holtdijkjes. Reuze spannend natuurlijk, voor de jongens en ook voor ons. Luc was super trots dat we met z'n allen zijn vriend Quirijn gingen opzoeken! (Wij  zijn nog altijd zo  blij dat vriend Quirijn zulke leuke ouders heeft!) Na een voorspoedige nachtelijke reis via London kwamen we in de vroege ochtend aan op Dubai AIrport waar we hartelijk werden ontvangen door de hele familie. Het was heerlijk om te zien hoe goed het met ze gaat.  

De hele week zijn we op sleeptouw genomen, Quirijn heeft z'n school niet gezien en ook Bose kon wel een paar daagjes zonder Ron… 

Indrukwekkend, de Arabische wereld, mooie mannen in witte jurken, mooie vrouwenogen achter soepelvallende zwarte stof, hoge wolkenkrabbers, super(koude)shoppingmalls, dromedarissen in de woestijn, en, Quirijn , de kleine arabische prins die  gewoon arabisch kan lezen. 

Het allermooiste vonden de jongens de hoogste wolkenkrabber van de hele wereld, de burj Khalifa. Ron en Karin hadden kaartjes geregeld , met z'n allen zijn we naar boven geweest, in 45 sec. stonden we op de 140e verdieping, wat een uitzicht! 

En eigenlijk op een gedeelde eerste plaats stond het waterpark Atlantis, waar de jongens de hele dag konden sjezen van de meest uiteenlopende superglijbanen, meest in een grote band. Quirijn en Luc waren de eersten die de waterbaan door het vissen/haaienbassin hadden genomen. Stoer! 

Wouter

 

Luc

Quirijn

Het allermooiste souvenir vind ik de foto's waar de jongens gekleed zijn in de traditionele witte gewaden! Wat een prachtige mannen. Ze waren zo in hun nopjes met die jurken dat ze ze de avond van het eten in Bab Al Shams, een soort oase in de woestijn, lekker aandeden. Wat een bekijks toen die jongens uit de auto stapten! Na 10 minuten hadden ze het echter wel gezien en gingen de jurken uit, weg ermee, korte broek en geen gezeur… 

De laatste 2 dagen zijn we met z'n allen naar Fujairah geweest, aan de oostkust van het schiereiland,  met bergen,  een oceaan vol vissen, en een heerlijk hotel. Het boottochtje was voor ons geweldig maar voor Ron helaas wat minder:  Zeeziek en ook nog eens ladingen vis die op de boot geslingerd werden; wat een held, hij kon er achteraf weer hartelijk om lachen. Gelukkig aten we 's avonds na het vis-voorgerechtje  ook nog iets van zijn gading. Die avond was voor ons de laatste, en midden in de nacht namen we afscheid van onze vrienden. We willen jullie nogmaals bedanken voor je gastvrijheid en hopen jullie van de zomer weer in Leimuiden te zien, inshallah! 

Lieve groeten van Luc, Wouter, Willem en Ellen