Heél dapper

Vanochtend gingen we voor een snelle boodschap naar IKEA. Lopend richting lift, kwamen we langs het speelparadijs van deze meubelgigant. Benthe zag het helemaal zitten, ik mocht mijn snelle boodschap doen en Benthe zou zich (zonder mij) wel vermaken. Het is het proberen waard . . . toch?. Ik had Benthe nogmaals uitgelegd hoe alles werkte en ja hoor, ze was vastbesloten daar het komende half uur te slijten.

Als ouder moet je dan een formulier invullen met daarop: naam van het kind, leeftijd, naam van de ouder, je ID nummer, je telefoonnummer en als laatste noteert je het nummer (wij kregen nr. 13) van de pieper die je meekrijgt als je de winkel binnen gaat.

Toen ging het deurtje naar het paradijs voor Benthe open en werden haar schoenen in een bak gedaan wederom met nr. 13. Nog even het schort, met je raad het al nr. 13 erop aantrekken en spelen maar.

Het was Benthe haar eerste keer, maar ook die van mij. Quirijn, heeft daar nog nooit een seconde doorgebracht. Toch wel raar, haar daar achterlaten als jij de lift instapt en de liftdeuren sluiten langzaam en het zicht op Benthe dat ook steeds kleiner word. Met mijn mobiele telefoon in de achterzak van mijn broek en de pieper stevig in mijn hand, begon dus ook mijn avontuur. Hoe lang zou dit avontuur duren? Met enige regelmaat keek ik op mijn telefoon en de pieper, nee hoor niets aan de hand, geen oproep. Uiteindelijk had ik mijn snelle boodschap betaald en was alweer op weg naar het speelparadijs. Daar zat ze naast de leidster met een tekening voor mij in haar hand. Met een glimlach op haar gezicht van oor tot oor, vertelde ze me wat ze zoal gedaan had.

Voor haar gevoel, is ze vandaag niet eens in die oer saaie winkel Ikea geweest.
Zeker voor herhaling vatbaar.

Was dit echt ikea!