The Birdhouse factory

Sinds een tijdje ondernemen we in het weekend veel verschillende en vooral leuke binnenactiviteiten. Dit omdat de buitentemperatuur nu met regelmaat de 40 graden haalt en de luchtvochtigheid flink toeneemt. Het enige dat aangenaam blijft is een duik in het zwembad niet ver bij ons vandaan, maar dat - hoe kan het ook anders - gaat op den duur vervelen. Klinkt verwent en ik geef toe, dat zijn we ook!

Via via hoorde we dat er een geweldige groep optreed in een even geweldig knus, intiem theater(tje) met circa 300 zitplaatsen in de Souk Madinat. Vanochtend vroeg 4 kaarten gereserveerd voor de middagvoorstelling van vandaag. vijfenveertig minuten van te voren moesten de kaartjes worden opgehaald bij het theater, dus vertrokken we - na een verfrissende duik in het zwembad, een douche en een verkleed partijtje om half drie richting de Souk madinat.

Er waren veel ouders met kinderen op af gekomen en dat zagen wij als een goed teken, zeker omdat Quirijn redelijk snel iets eng vind.

Eindelijk, het is half vier, de lichten worden gedimd en een stem verteld ons dat er tijdens het maken van foto's absoluut niet geflitst mag worden. Of zegt de stem nu dat er helemaal niet gefotografeerd mag worden . . . nou ja, dat merken we vanzelf wel.

De muziek begint te spelen - gelukkig niet al te hard - de mensen (acrobaten) verschijnen één voor één op het toneel. Benthe duikt helemaal weg in haar stoel met haar handen over der oren. Duidelijk een zusje van Quirijn. Grappig dingetje: Omdat het publiek na een act begint te klappen, dacht Benthe dat de show steeds maar weer was afgelopen. Zij weet niet beter dat als je ergens voor klapt, hetgeen ook is afgelopen. We hebben dan ook meerdere malen (minstens 15x) Benthe der vraag moeten beantwoorden met: Nee hoor, het is nog niet afgelopen het gaat nog even door.

Op het toneel worden de deuren van de fabriek geopend en de artiesten beginnen in de fabriek hun act. Het is enigszins te vergelijken met een circus, maar dan zonder glitter en glamour de setting van het toneel is sober maar - vind ik - mooi, simpel en industrieel. Het speelt zich af in de begin jaren 30 en de werkers van een vogelhuisfabriek vliegen door de lucht, hangen aan touwen, springen hoog op een trampoline, draaien rond in een groot wiel en hebben een super lenig lijf. Wij hebben vanmiddag met zijn vieren enorm genoten.
Ik zou haast willen zeggen hou deze gasten in de gaten, misschien komen ze ook wel een keer naar NL. Echt de moeite waard om dan te gaan kijken.

Of het nu mocht of niet, ik kon het niet laten en had stiekem toch wat foto's gemaakt.

Mocht je nu een betere indruk willen krijgen, klik dan op ondertaand linkje voor een filmpje.

You Tube "Birdhouse Factory"

Kidzania

Wat is dat nu weer, zullen jullie zeggen. Nou dat ga ik nu proberen uit te leggen. Kidzania is een overdekt klein stadje waar kinderen alles mogen en alles kunnen én ze leren er ook nog van.

Dit stadje ontbreekt echt aan niets, ze hebben er: een universiteit, vliegveld, brandweerkazerne, politie bureau, ziekenhuis voorzien van een operatiekamer en een heuse kraamafdeling, een rijschool, supermarkt, juwelier, koksschool, tandartspraktijk, bouwbedrijf, theaterschool, theater, kapper, koeriersbedrijf, een opleiding voor model en niet te vergeten een bank.

Bij de bank begint het eigenlijk allemaal. Iedere kind krijgt bij binnenkomst een polsbandje om met de gegevens van het kind erop (handig bij calamiteiten), ook krijgen ze een cheque, deze kan bij de bank ingewisseld worden voor cash geld. Met dit geld kun je bijvoorbeeld de kapper, een juwelier, het behalen van je rijbewijs en je eten betalen, maar je kunt ook geld verdienen. Dit doe je, door bijvoorbeeld eerst een opleiding als piloot te volgen en als je dat goed doorlopen hebt krijg je salaris uitbetaald.

O ja, voordat ik dat vergeet te melden, als ouder zijnde mag je nergens mee naar binnen. Je kunt je kind alleen van buiten voor het glas zien genieten. Alles draait om de kinderen. Echt geweldig!

Met Benthe begonnen we klein, maar omdat ze bijdehand genoeg gevonden werd mocht ze net als haar grote broer het geld van de bank halen en aan alles meedoen al ze het leuk vond. En dat vond ze!

Ze heeft in de keuken in potjes en pannetjes geroerd, in een supermarkt haar boodschappen gedaan, met een boodschappenlijstje in haar ene hand en een boodschappenwagentje in haar andere hand. Echt een huisvrouw(tje) die boodschappen doen al heel serieus neemt.

Benthe heeft ook als verpleegkundige op een kraamafdeling luiers verschoont, de baby in bad en bed gestopt. Super trots vertelde ze ons dat het een hele lieve baby was die weinig huilde.
In de juwelierswinkel heeft ze tegen betaling van 10 KIDZOS (het geld waar de kinderen mee betalen) een ringetje mogen maken.

Maaaaar, als je geld uitgeeft moet je ook weer eens geld verdienen.
Als model en/of mannequin, dat zag Benthe wel zitten. Ze was de kleinste van het hele spul, maar dat hindert haar helemaal niet. Na het verkleden en optutten, een professionele fotosessie en het oefenen van het lopen op de runway is het tijd voor het echte werk, een optreden in een theater.

Ik heb dit meisje nog nooit zo zien genieten. Ze straalde van alle aandacht die ze kreeg en deze dame is nergens bang voor.

Quirijn is begonnen als piloot. Werd in een pilotenuniform gehesen en leerde vliegen in een flightsimulator. Ook goed is hij (net als opa Holtie) in het wegbrengen van pakjes voor het kidzania koeriersbedrijf.
Twee opleidingen volgen als kok en is afgestudeerd aan de universiteit in BSC HEALTHCARE AND BIOLOGY.
Ga der maar aan staan!

Fotograaf leek ‘m ook wel wat. De kinderen worden voorzien van een echte spiegelrefex camera. Krijgen een pasje om hun nek gehangen en trekken een jasje aan om te laten zien dat ze van de pers zijn, vervolgens lopen ze vol trots door KIDZANIA om mooie plaatjes te kunnen schieten.

Bij de bank kon je werken in de waarde transport. Ook hier lijkt alles net echt. Eerst een opleiding volgen en dan volgens de super strenge regeltjes je gekregen waarde wegbrengen naar bijvoorbeeld de juwelier of het ziekenhuis.

Ppfffff al was het voor de kinderen harder werken dan voor ons, wij (pa & ma) waren gebroken.

Oranjebal 2010

Vergeet ik helemaal ons ORANJE feestje. Vanwege de eerste aswolk was het niet helemaal zeker of alles uit Nederland op tijd zou aankomen. Gelukkig was de band, de grappenmaker en de haringkar diezelfde ochtend nog aangekomen. Het hele gebeuren werd buiten op het terrein van de Emirates Golf club gehouden. Dit jaar waren de kaartjes van het feest niet uitverkocht, met andere woorden er waren dit jaar minder Nederlanders op het feest afgekomen dan de jaren daarvoor. Hoe zou dat nou komen, misschien toch de crisis die hier toch ook wel merkbaar is. Voor 300 Dhs = 60 Euro pp, mocht er van alles gegeten en gedronken worden. Geen slechte deal, of toch wel.

Er liepen op de helft van de avond toch wel heel wat landgenoten rond, die iets te diep in het glaasje hadden gekeken. Aan het einde van de avond werd dan ook een aantal keer omgeroepen dat er voldoende taxi’s aanwezig waren om iedereen weer netjes en veilig thuis te brengen. Hier moet je het beslist niet gokken om in je eigen auto terug naar huis rijden. Een flinke gevangennis straf is een van de gevolgen als ze je in dronken toestand aanhouden of als je een ongeluk zou veroorzaken.

Wij hebben een flinke vette bek gescoord er was patat, kroketten, frikadellen, kaassoufflés een broodje haring, paling of garnalen. Er waren blokjes FRICO kaas en er werden poffertjes gebakken. Best wel weer eens lekker.

Vanaf het balkon van Claire en Pasqualle was duidelijk te zien waar het feest gehouden werd. Het was bijna mogelijk de afstand te voet af te leggen. Maar niet volgens het wegennet van Dubai. Nee hoor, we hebben er zo'n 15 a 20 minuten voor in een taxi gezeten. De taxichauffeur zag aan onze oranje shirts direct dat de Emirates golf club onze bestemming moest zijn.

Aquaventure Atlantis op Palm Jumeirah

De verassing voor de jongens (Wouter, Luc en Quirijn), om tijdens hun bezoek naar een waterpretpark te gaan ging dinsdag in vervulling. In de omgeving hebben we er drie, omdat we ook graag de palm wilde laten zien hebben we voor Aquaventure gekozen. Dit waterpretpark hoort bij het beroemde hotel “Atlantis” dat aan de kop van de palm ligt. De reis ernaar toe was al bijzonder en eenmaal binnen kon het feest echt beginnen.

Quirijn is heel voorzichtig en vind de giga snelle waterglijbanen best een beetje eng. Ik ben ook geen held dus dat kwam goed uit. Ook had ik het excus dat ik op mijn kleine meisje moest letten. Al was Willem zo lief om dat even van me over te nemen, zodat ik toch even met Quirijn van het spetterende, glij en snelheids spektakel kon genieten. De eerste glijbaan die ik samen met Quirijn aan deed begon al goed . . . pikkedonker, echt geen handen voor ogen te zien en dus ook geen idee hebben wanneer er een bocht een versnelling of beter het einde in zicht was. Gelukkig had Quirijn ‘m al een keer begleden en dat was voor mij de graadmeter, dat deze niet al te eng kon zijn. Het einde vonden we allebei het mooist, je komt uiteindelijk uit in een aquarium omringt door waanzinnige mooie vissen. Je zwemt er natturlijk niet tussendoor, maar glijdt door een grote ronde glazen buis.

Uiteindelijk konden we niet achter blijven en gingen als superhelden achter Wouter, Luc en Ellen aan. De gekozen tweede waterglijbaan vond Quirijn echt een stuk minder. Bij het opstarten, riep hij al: Mam deze is echt eng ik wil niet meer. . . maar helaas er was geen weg meer terug. Ik was blij dat Quirijn de eerste de beste gelegenheid nam om de tweede waterglijbaan te ontvluchten, als moeder moet je flink blijven.Ttoch! We gingen op zoek naar Onze oppas Willem en onze kleine meid. Willem mocht onze plaats weer innemen. Wij waren toe aan een korte pauze.

Volgens mij hebben Wouter en Luc genoten deze kamikaze piloten gingen zelfs van de aller aller aller engste waterglijbaan af die je maar kunt bedenken. Je gaat namelijk met mach weet ik veel loodrecht naar beneden. Na de eerste keer volgde er een tweede en een derde enz. Quirijn was een beetje bezorgd om zijn vrienden en riep na het eerste vervolg al; Jongens niet meer doen hoor, het gaat veeeeeeel te hard.

Willem Vers

Eigenlijk heet hij Willem van der Linden, maar vanaf nu krijgt hij van mij de naam Willem Vers.
Afgelopen week hadden we de familie van der Linden op bezoek, Willem, Ellen, Wouter en Luc(as).

Wat mij deze week is opgevallen, is dat Willem van VERS houdt. VERSE munt, om thee van te trekken. Op de spice souk in het oude Dubai, aan alles voelt ruikt en ook hier weer VERSE vanille stokjes koopt voor thuis. Tijdens het slenteren over deze souk een wederom VERSE en vooral heerlijke mango/meloen smoothie op slurpt.

Het niet kan laten om tijdens de autoreis naar ons hotel in Fujairah te stoppen bij een van de vele fruitkraampjes langs de weg, om vervolgens een goede deal te maken voor 2 kg VERSE mango's en twee VERSE meloenen.

En ons zelfs op de allerlaatste dag samen zijn, weet te verassen met super VERSE (zelf schoongemaakte) vis. Deze vissen die overigens gevangen werden door de kapitein van onze boot in Dibba.

Tijdens ons snorkel avontuur bij Dibba rock, haalde de kapitein met alleen een nylon draadje en haak in een korte tijd zo'n tien/twaalf vissen naar boven en mochten we er uiteindelijk twee mee naar huis nemen. VERSER kan niet, zei Willem.